Dit jaar is een speciaal jaar. We vieren 10 jaar een zorgstelsel van marktwerking gemengd met overheidsbemoeienis. Maar of het nu echt feest is?
Tekst: Robert Hoogland
De meeste Nederlanders zijn niet echt in een feeststemming. Huishoudens moeten ten opzichte van de ‘ziekenfondstijd’ bijna acht procent extra betalen; in 2004 was dit nog 46,6 procent ten laste van de burger, in 2012 was dit 54,2 procent. Ook groeiden de zorglasten zelf nog eens tot ze in 2012 bijna anderhalf maal zo hoog waren als in 2004, waarmee het aandeel van burgers met in totaal zo’n 20 miljard euro toenam. Werkgevers en overheid kregen echter beide een kleiner aandeel in de kosten. En juichend huldigen we minister Schippers dat er bezuinigd is in de zorg. Nogal gemakkelijk als je steeds meer kosten naar de burgers doorschuift.
En juichend huldigen we minister Schippers dat er bezuinigd is in de zorg. Nogal gemakkelijk als je steeds meer kosten naar de burgers doorschuift.
En de echte ellende is dat meer betalen niet heeft geleid tot een goed functionerend systeem. Het privatiseren van ons zorgstelsel was een van de minst populaire beslissingen ooit en ook nu verlangt nog steeds 58 procent van de verzekerden terug naar het oude Ziekenfonds, toonde een analyse, die in de Volkskrant verscheen. Het grote probleem is dat we steeds vaker de bodem in onze portemonnee zien. Dat is niet alleen een gevoel, maar is met harde cijfers duidelijk aantoonbaar.
Als je meer betaalt dan verwacht je meer, maar het tegenovergestelde is waar. De zorgvoorzieningen worden jaarlijks versoberd. Wel betalen, niets bepalen, daar komt het in feite op neer. Gelukkig zien we wel steeds meer initiatieven gericht op de houdbaarheid van dit stelsel.
Wel betalen, niets bepalen
Meest spraakmakend is het huisartseninitiatief: ‘het roer moet om’. Dat heeft – voor het eerst- tot serieuze onderhandelingen geleid met VWS, NZA en ZN. Hier geldt de oude waarheid: “Eendracht maakt macht.” Nu zeg ik waarschijnlijk niets vreemd dat eendracht binnen de fysiotherapie niet ons sterkste punt is. Maar het is wel de enige manier waarop je echt iets voor elkaar krijgt, waarmee je aan tafel komt. Samen doen is soms over je eigen schaduw heen stappen. Of – zoals we dat vroeger noemde: “Eenheid in verscheidenheid.” Wat denkt u? Mooi streven voor 2016 (en verder)?
