Met ingang van 2016 vindt u een nieuwe column in InFysio. Een pas afgestudeerde fysiotherapeut doet haar verhaal over het ontdekken van het werkveld. Waar loopt de nieuwe generatie fysiotherapeuten tegenaan? U leest het in het dagboek van een jonge therapeute die werkt in een eerstelijnspraktijk sinds januari 2016.
Lief dagboek, april 2016
Schouders zijn rotdingen, ingewikkeld, instabiel en vooral onvoorspelbaar.
Evolutionair gezien een waar kunstwerk maar als startende fysiotherapeut zoek ik vooral naar handvatten. Gelukkig heb ik een hele handige hulp, mijn grootste vriend.
Alle (startende) fysiotherapeuten, neem van mij aan: als je door die huid heen kan kijken wordt de schouder ietsje minder ingewikkeld.
Dus ben ik deze maand gestart met een cursus echografie. In de praktijk waar ik werk hebben we zo’n apparaat en dat is geen overbodige luxe. Het helpt me de schouder beter te begrijpen. Het helpt me door de dikke muur van reffered pain heen te kijken.
En het leukste is misschien wel dat je de patiënt nog meer mee kan nemen in de behandeling. Helaas is de onoverzichtelijke bak met testen niet te vervangen door de echo. Vertrouwen in het lichamelijk onderzoek moet blijven maar bij de schouder vind ik dat lastig. Hoe kan ik met wat duwen en trekken nu vertellen wat er gaande is?
En als ik uiteindelijk denk te weten wat er aan de hand is.. welke oefening moet ik dan uit de kast trekken om die patiënt, het liefst gister al, van zijn klacht af te helpen.
Ja dan ben ik wel blij dat ik een calcificatie kan zien. Of dat ik de supraspinatuspees zie oprollen tegen het acromion omdat de humeruskop niet caudaalwaarts glijdt.
Want als je het mij vraagt, ik vertrouw de schoudertesten voor geen meter.
Er zitten een aantal handige bij, maar ook een heleboel waarvan ik hoofdpijn krijg.
Alle begin is moeilijk…
