Met ingang van het vorige nummer vindt u een nieuwe column in InFysio. Een pas afgestudeerde fysiotherapeut doet haar verhaal over het ontdekken van het werkveld. Waar loopt de nieuwe generatie fysiotherapeuten tegenaan? U leest het in het dagboek van een jonge therapeute die werkt in een eerstelijnspraktijk sinds januari 2016.
Lief dagboek, 25 maart 2016
Ik dacht in een bepaalde sleur te zitten. De 40-urige werkweek was de eerste maand nog karig gevuld. Maar nu collega’s de sneeuw hebben opgezocht is mijn agenda leuk gevuld. Soms tot ergernis van mezelf, omdat ik hierdoor het gevoel krijg te weinig te reflecteren op mijn eigen handelen. Maar het leidde ook tot leuke reacties van patiënten! Al moest ik daar even geduld voor hebben.
Zo kwam een patiënt op een dag de praktijk binnen. Een ‘shopper’ dacht ik meteen. Ze vertelde een schouderklacht te hebben en was in het dorp op zoek naar een geschikte therapeut. Ik heb alles in de strijd gegooid om haar binnen te halen. Ze maakte voor later die middag een afspraak.
Mevrouw had een aparte manier van communiceren en ik moest veel moeite doen om haar mee te krijgen in therapie. Maar na drie behandelingen was ze klachtenvrij en ontzettend tevreden. “Als ik nog eens wat heb kom ik zeker naar jou”.
Een glimlach van oor tot oor. En bij toeval kreeg ik die week nog meer complimentjes van deze aard. Als je na alle hersenspinsels en energiedipjes zo’n boodschap terug krijgt van de patiënt.. ja fijn!
Zonder wrijving geen glans!
